امان از قلدرهای جهان

امان از قلدرهای جهان

از ترس جلال و دار و دسته اش مسیر خانه دورتر می شد، بعد از تعطیلی مدرسه روبروی بقالی خیابان اصلی می ایستاد و در روز روشن بچه های مردم را تَلکه می کرد! اگر از بقالی چیزی نمی خواستی هم باید برای جلال‌؛ لواشکی، پفکی، بستنی ای می خریدی تا دست از سرت برمی داشت. با پررویی تمام راهت را می بست، کیف و کتاب هایت را می گرفت، آب روی روپوش مدرسه ات می پاشید، لنگ و لگدی می پراند و تا چیزی نمی کَند دست از سرت برنمی داشت.
بقال گاهی جلال و دار و دسته اش را مثل پشه ای از آن حوالی می پراند اما همه می دانستیم حرکتی نمایشی است و اگر جلال نبود کسی به این بقالی درب و داغان نگاه هم نمی کرد.
اوایل بچه ها کتک می خوردند و زیر بار زور نمی رفتند اما جلال با هیکل نخراشیده و دست های پشمالو، وحشی تر و بی رحم تر از آن بود که با دیدن اشکی از خیر جیره روزانه اش بگذرد. پادرمیانی و تهدید بزرگترها برای مدت کوتاهی دار و دسته اش را پراند اما جلال ترس از آبرو نداشت و با وقاحت تمام ادامه می داد!  بچه ها که از درگیری و کتک کاری، پاره شدن روپوش و کتاب هایشان خسته شدند با ظاهر شدن گاه و بی گاه جلال راه کج می کردند، می رفتند بقالی و چیز کوچکی می خریدند و برایش پرت می کردند، او تهدید می کرد که کافی نیست و سری بعد حسابشان را می رسد. اواخر طوری شده بود که از قبل جیره جلال را در کیف گذاشته بودند یا حتی می پرسیدند: چی می خوری؟! مثل ربات هایی کوک شده می خریدند، باجشان را می دادند و از خیابان می گذشتند.
جلال با وجود کم سن و سالی الگوریتم. مشابه همه ظلم های جهان را می شناخت و قواعد بازی را رعایت می کرد هر چه می گرفت به نوچه هایش هم می داد و آگاهانه دم پَر بچه های خانواده های پر نفوذ شهر نمی شد. خلاصه اینکه باران می آمد، زلزله می شد و هر چه «جیره جلال» در کیف و جیب بچه مدرسه ای های آن محله محفوظ بود.
.
ما بچه بودیم عقلمان نمی رسید، کسی هم یادمان نداد راه از میان برداشتن جلال، مداخله بزرگترها یا علم کردن جلال پرزورتری نیست اما حالا که به آن روزها فکر می کنم راه حل را ساده می بینم، کافی بود گروهی، دسته جمعی و باهم از آن خیابان بگذریم تا جلال جرات نکند و کسب و کار ظالمانه اش برای همیشه برچیده شود. راه چاره همین قدر ساده بود! هنوز در عجبم چرا نفهمیدیم؟!
.
#سعیده_آرین
#اسفند۹۹